Προγραμματισμένες συγκινήσεις

Με αφορμή το χτύπημα στο κτίριο που στεγάζεται το Υπ. Προστασίας του πολίτη και τον θάνατο ενός ανθρώπου από «τρομοκράτες» σκέφτομαι τα εξής:
Καταρχήν το γεγονός σαν γεγονός και μόνο είναι λυπηρό. Αυτό το παραδέχεται η πλειοψηφία. Δεν μπορώ όμως να ακούω στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις όλες αυτές τις γελοίες αναλύσεις και δεν μπορώ να βλέπω όλη αυτή τον θεατρινίστικη στενοχώρια και απογοήτευση των δημοσιογράφων. Παρ εκτός και αν έχουν λόγο να ανησυχούν !
Δεν γίνεται να μιλάμε τόσες ώρες για ένα τραγικό συμβάν. Έχει υπολογίσει κανείς πόσα τραγικά συμβάντα συμβαίνουν κάθε μέρα στην Ελλάδα ;Για να το κάνουμε αυτό πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι είναι τραγικό. Δε λέω. Το να σκάσει μια βόμβα στα χέρια κάποιου συγκαταλέγεται σε αυτή την κατηγορία. Το να πεθάνει κάποιος στο νοσοκομείο από έλλειψη προσωπικού η από έλλειψη φαρμάκων, από έλλειψη μηχανημάτων ή από έλλειψη υπευθυνότητας του προσωπικού δεν είναι τραγικό και τρομακτικό; Όχι δεν είναι! Γιατί δεν «τρομάζει» το κράτος σε αυτή την περίπτωση. Τρομάζει μόνο τους ασήμαντους πολίτες αυτού του κράτους. Το ίδιο και στην περίπτωση τροχαίων δυστυχημάτων λόγω κακής σήμανσης. Δεν υπάρχει τίποτα το τραγικό ή το συγκινητικό σε αυτές τις περιπτώσεις. Τρομο-κρατία είναι μόνο ότι τρομάζει το κράτος. Δηλαδή τους πολιτικούς. Αν δεχτούμε αυτόν τον όρο έτσι, τότε γιατί θα έπρεπε να ανησυχώ για αυτούς (τους πολιτικούς); Ας λύσουν το πρόβλημα μόνοι τους χωρίς να προσπαθούνε να συγκινήσουν το λαό. Στα 50 μέτρα από το σπίτι μου σε διασταύρωση πυκνής κυκλοφορίας εδώ και 6 χρόνια τουλάχιστον έχουνε γίνει αμέτρητα ατυχήματα ίσως και δυστυχήματα (ούτε που ξέρω πλέον). Έχει γίνει καταγγελία άπειρες φορές και μόλις πριν 2 μήνες κάνανε προσπάθεια να βάλουνε φανάρι. Ακόμα όμως είναι στην προσπάθεια διότι είναι ανύπαρκτο μέχρι στιγμής και τα ατυχήματα συνεχίζονται. Είπαμε αυτό δεν αφορά το κράτος όμως. Αυτά είναι τα παραδείγματα τρόμου από το κράτος προς το λαό. Θα μπορούσα να αναφέρω αμέτρητα παραδείγματα «μη τρομοκρατικών» ενεργειών που όμως σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι. Όπως τα θύματα από σφαίρες αστυνομικών. Τι θυμήθηκα τώρα ….!Είναι λιγότερο λυπηρό που βιάζονται και θανατώνονται ηλικιωμένοι άνθρωποι ή μεροκαματιάρηδες στο μαγαζάκι τους ;
Για να γυρίσω στο θέμα, δεν μπορώ όλη αυτή την προγραμματισμένη συγκίνηση που προσπαθούν να προκαλέσουν τα ΜΜΕ όποτε τα συμφέρει. Γιατί να κλάψω και να οργιστώ με τον άτυχο εργαζόμενο που άνοιξε το δέμα με την βόμβα και να μην κλάψω και να μην οργιστώ με το παιδάκι ( και πολλά άλλα) που το κάνανε μπαλάκι πριν από ενάμιση μήνα περίπου στην Θεσσαλονίκη και το μεταφέρανε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μέχρι που το στείλανε στα θυμαράκια. Πόση ώρα έπαιξε αυτή η είδηση στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο,ζήτημα 10 λεπτά. Μας έχουν αποχαυνώσει τελείως με την δήθεν λύπη στα πρόσωπα των δημοσιογράφων και τους διακριτικούς στεναγμούς όταν αναλύουν το θέμα της τρομοκρατικής αυτής ενέργειας. Ευτυχώς που έχουμε τα ΜΜΕ και μας λένε που πρέπει να συγκινούμαστε και που όχι. Όπως σε κάποιες Αμερικάνικες ζωντανές εκπομπές που ανάβει ένα φως στο studio για να υπενθυμίζει στο κοινό ότι σε αυτό το σημείο πρέπει να χειροκροτήσουν ή να γελάσουν.
Όταν ανακοινώνουν οι δημοσιογράφοι τα ασφυκτικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό δεν βλέπω καμία μελαγχολία στα πρόσωπά τους και ας μιλάμε για το πρόβλημα ζωής και θανάτου μεγάλου μέρους των πολιτών. Οι αυτοκτονίες αυξάνονται για όσους δεν το πήρανε χαμπάρι ακόμα. Δεν μπορώ να ακούω όλη μέρα για ένα χτύπημα και το θάνατο ενός ανθρώπου. Δεν μπορώ να ακούω για «τρομοκρατία» από τη στιγμή που οι πιθανότητες να με σκοτώσουν για να με ληστέψουν είναι πολλαπλάσιες.
Οι πιθανότητες να με πατήσει αμάξι πάλι είναι πολλαπλάσιες. Οι πιθανότητες να αρρωστήσω από τα διάσπαρτα δηλητήρια στην ατμόσφαιρα στην τροφή στο νερό και να πεθάνω είναι πολλαπλάσιες. Όπως και το να πάθω ατύχημα στη δουλειά και να σκοτωθώ πάλι είναι πολλαπλάσιες. Φτάνει πια, ως εδώ! Είπαμε, τρομοκρατία είναι ότι τρομάζει τους πολιτικούς και όχι τον πολίτη. Αυτό το μήνυμα είναι για το λαό και τους δημοσιογράφους.

Ανδρέας Δ.


"Αυτό το κείμενο ανήκει στον Ανδρέα Δ. οπου και του ζήτησα να δημοσιεύσουμε τα κείμενα του που είμαι σίγουρος ότι αξίζουν "