ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ

Βγάλε έξω αργά αυτή την αγάπη που σε πονάει όταν ανασαίνεις Κούνησέ την λίγο μέχρι να ξυπνήσει. Πλύν’την με προσοχή, ώστε να μη μείνει ούτε η παραμικρή βρωμιά. Καθαρή κι ευωδιαστή, δίπλωσέ την τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να αποκτήσει το μέγεθος του νυχιού του μεγάλου δάκτυλου του δεξιού ποδιού. Περίμενε μέχρι να περάσει κάποιο μυρμήγκι, να είσαι ευγενής και γενναιόδωρος και φόρτωσε σ’αυτό το βαρύ φορτίο. Θα το μεταφέρει σε μέρος ασφαλές, σε κάποια βαθιά σπηλιά. Αφού το κάνεις αυτό πηγαινε να γεμίσεις για χιλιοστή φορά την πίπα σου με καπνό μπροστά στη θάλασσα της ανατολής. Η λησμονιά θα φτάσει παράλληλα με το τέλος του καπνού και το πλησίασμα της θάλασσας σε σένα. Αν θες να ξαναβρείς αυτήν την αγάπη που τώρα ξεχνάς, φτάνει να γράψεις μια μακρόσυρτη επιστολή μιλώντας για ταξίδια άγνωστα, για λερναίες ύδρες, για ανεμόμυλους, για γραφεία και γι’ άλλα τέρατα το ίδιο τρομακτικά. Στην επιστροφή σου απ’το ξενοδοχείο θα ξαναβρείς την αγάπη σου ίδια κι όμοια όπως την έστειλες, ίσως με λίγο αστερόσκονη κι όνειρο στο εξώφυλλο.

Ήσουνα καλό ρομπότ σήμερα;
Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Η εθνικη μας κουβερτα τυλιγμενη σε εναν αρρωστο χλεμπονιαρη

Αληθεια ρε παιδια δεν μπορω να καταλαβω κατι...
Γιατι ενας ποδοσφαιρικος αγωνας εθνικων ομαδων οριζεται ως εθνικος πολεμος?
Γιατι αναλογα με την κριτική που θα ασκήσεις σύμφωνα παντα με αυτην θα καταφραφει στην συνείδηση των αναγνωστών ως μια πιστοποίηση εθνικού φρονήματος.
Παιδια ειναι απλα μπαλα , μονο ποδοσφαιρο και αντι κατσουμε να χαρουμε και να ξεστραβωθούμε να βγάλουμε αυτην την τσίμπλα απο το ματι , καθόμαστε και πικραινόμαστε για το πως επαιξε η εθνικη.
Κανονικά πρέπει να γράψουμε στα παπαρια μας ολη αυτη την συγκίνηση στο άκουσμα του όποιου εθνικού ύμνου και να την αραξουμε βγαζοντας οτι χρωμα γυαλιά φοράμε ΜΠΛΕ ,πράσινα κίτρινα η οτιδήποτε... ισχυει γενικότερα αυτό....

Οξω απ την παραγκα οπαδε.

Δειτε και ενα ωραιο γκολακι τωρα